Czwartkowe Spotkanie niebanalne , które odbyło się w naszej bibliotece 16 lutego to roztańczona karnawałowa propozycja dla wszystkich kochających świat nasycony melancholią, zmysłowością i dumą. Ta niesamowita mieszanka odwagi, pasji i zmysłowości to nic innego jak tango argentyńskie i jego muzyka, w którego zakamarki zawiedli naszą publiczność: Julia Michalak z Krzysztofem Kachelem oraz Estera Sobczak z Krzysztofem Mazurkiem , który to nie tylko niezwykle miękko i sensualnie prowadził tancerkę w tańcu, ale również pokazał się jako człowiek o rozlicznych, bardzo zróżnicowanych pasjach: trenuje dżudo, jest żeglarzem i miłośnikiem kuchni włoskiej, a przede wszystkim tłumaczem i pisarzem. Jest autorem przekładu biografii T.S. Eliota i tłumaczenia bestsellerowego Kodu Leonarda da Vinci . Debiutował powieścią Osiem kroków tanga , którą przywiózł ze sobą do naszej biblioteki.
W ten niezapomniany wieczór barwne opowieści na temat muzyki tanga Krzysztofa Kachela , szefa bydgoskiego Tango Argentino Club Nexus, przeplatane były nie tylko wspaniałym tanecznym pokazem, ale również tangową muzyką na żywo w wykonaniu Piotra Morzyńskiego . Nowotomyślanie poznali – jakże różniące się w wyrazie – główne kierunki tanga: tango de salon, milonga, vals i nuevo. Poznali również głównych mentorów muzyki tanga.
Nie wszyscy wiedzą, że szczególnie związany ze zmianą statusu tanga – od gangsterskiej muzyki klas niższych do szanowanego tańca klasy średniej – jest Carlos Gardel. Stał się jednym z najbardziej popularnych artystów tego gatunku, zapoczątkowując okres rozwoju tango-canción, czyli tanga-piosenki (inni piosenkarze to Ignacio Corsioni, Ada Falcon, Azucena Maizani, Rosita Quiroga). Gardel był także jednym z prekursorów Złotej Ery Tanga, trwającej od ok. 1935 do 1952 roku. Pojawiły się wówczas liczne popularne i wpływowe orkiestry, którym przewodzili m.in.: Juan D’Arienzo, Francisco Canaro, Aníbal Troilo, a następnie Osvaldo Pugliese i Carlos di Sarli. Późniejszy okres rozwoju tanga zdominowany został przez Astora Piazzollę. W latach 50. Piazzolla próbował stworzyć nową formę tanga z udziałem brzmień przełamujących klasyczną formę tego tańca, z czego początkowo szydzili zarówno zwolennicy czystości gatunku, jak i Stara Gwardia. Styl Piazzolli nazwany został nuevo tango, ponieważ chłonąc wpływy jazzu i muzyki klasycznej, tworzył nowy, bardziej eksperymentalny jego rodzaj. W latach 1955-83 z rożnych powodów nastąpił spadek popularności tanga – praktycznie nikt w Argentynie już się go nie uczył. Tango nie zanikło, ale było znacznie ograniczone. W latach 70. podjęto w Buenos Aires próby połączenia tanga z jazzem. Z początkiem lat 80. popularność tanga w Argentynie gwałtownie wzrosła – jako symbol Argentyny ponownie stało się powodem do dumy. Następcy Astora Piazzolli (Dino Saluzzi, Rodolfo Mederos, Enrique Martin Entenza i Juan María Solare) kontynuowali i rozwijali jego ideę nuevo tango. Tango przeżywało okres dobrej passy na całym świecie m.in. dzięki przedstawieniu „Tango Argentino”, granemu od 1983-1993 w 57 miastach, w USA (m.in Broadway), Europie, Japonii i w Ameryce Łacińskiej czy też filmowi Tango w reżyserii Carlosa Saury. Te sukcesy na świecie przyczyniły się także do odrodzenia tanga w Argentynie. Tango współczesne najczęściej łączy specyficzny nastrój, złożoną rytmikę i często zawiłą melodykę z elementami muzyki elektronicznej i jazzu, przyjmując różne nazwy, np. electro tango lub też tango fusion (grupy Gotan Project, Bajafondo Tango Club, Electrocutango). Tango stało się również częścią repertuaru wielkich muzyków klasycznych takich, jak: Yo-Yo Ma, Martha Argerich, Daniel Barenboim, Gidon Kremer, Plácido Domingo i Marcelo Alvarez. Również niektórzy kompozytorzy klasyczni pisywali tanga. Przykładami mogą być: Isaac Albéniz i jego España (1890), Erik Satie i utwór Le Tango perpétuel (1914), Histoire du Soldat (1918) Igora Strawińskiego oraz John Cage ze swoim Perpetual Tango (1984). Wiele popularnych piosenek amerykańskich opiera się na melodiach słynnych tang takich, jak: El Choclo , Adiós Muchachos , czy La Cumparsita . Inne tanga, znane na całym świecie to np. A Media Luz , Jalousie , Ole guapa , La Violetera . Również w Polsce powstawały liczne utwory tego typu, komponowane przez Jerzego Petersburskiego, Artura Golda, Zygmunta Białostockiego, Witolda Krupińskiego, Zygmunta Karasińskiego i innych. Tango milonga , Ta ostatnia niedziela , Jesienne róże stały się prawdziwymi ponadczasowymi szlagierami.Tango to język smutku i radości, bólu i miłości, żywiołu i melancholii. Wszyscy, którzy przybyli w czwartkowy wieczór do naszej biblioteki na pokazową lekcję tego języka, wzbogaconą porywającym śpiewem i tańcem mieli przyjemność w pełni zasmakować w unikalnym, argentyńskim klimacie.